شاید شما بارها دو هواپیما را در آسمان دیده‌اید که در حال پرواز به سمت یکدیگر بوده‌اند و در یک لحظه تصور کرده‌اید که نکند این دو هواپیما با یکدیگر برخورد کرده و باعث به‌وجود آمدن یک تراژدی در دنیای هوانوردی شوند، اما نکته‌ای که باید بدانید این است که در دنیای هوانوردی مدرن، جهت جلوگیری از اینگونه سوانح، قوانین و دستورالعمل‌هایی به‌وجود آمده و در حال اجرا می‌باشند.
ارتفاع‌های تعیین‌شده برای مسیرهای هوایی از کمترین عدد که حاصل اضافه کردن حدود ۶۰۰ متر از بالاترین ارتفاع موجود در مسیر هوایی تا بالاترین ارتفاع که معمولا ارتفاع مناسب برای مراکز کنترل در شناسایی هواپیماهای عبوری است، تعیین می‌شوند و به طور کلی به هواپیماهایی که از سمت غرب به شرق در حال پرواز می‌باشند(جهت ۰ تا ۱۷۹ درجه) ارتفاعات فرد و به هواپیماهایی که از سمت شرق به غرب پرواز می‌کنند(جهت ۱۸۰ تا ۳۵۹ درجه) ارتفاعات زوج داده می‌شود.
فاصله مجاز عمودی بین دو هواپیما حداقل ۱۰۰۰ پا می‌باشد. یعنی اگر بر روی یک مسیر پروازی، هواپیمایی در حال پرواز در جهت ۹۰ درجه و هواپیمایی دیگر در حال پرواز در جهت ۲۷۰ درجه باشد، حداقل فاصله عمودی مجاز بین دو هواپیما ۱۰۰۰ پا می‌باشد تا ریسک برخورد از بین برود.
در سال ۱۹۶۰ این حداقل فاصله عمودی بین ارتفاع ۲۹۰۰۰ پایی تا ۴۱۰۰۰ پایی به ۲۰۰۰ پا افزایش یافت.
در اوایل دهه ۸۰ میلادی، فضایی به نام (RVSM (Reduced Vertical Separation Minimum در ارتفاعات بین ۲۹۰۰۰ تا ۴۱۰۰۰ پا به وجود آمد که حداقل ارتفاع تفکیکی بین هواپیماها به ۱۰۰۰ پا می رسید که جوابگوی افزایش تعداد ترافیک های هوایی بود.
با بالا رفتن ارتفاع هواپیما، هوای محیط اطراف ضمن سرد شدن با کاهش غلظت نیز مواجه می‌شود که در این حالت موتور هواپیما به سوخت کمتری نیاز دارد و به دلایل اقتصادی شرکت‌های هواپیمایی تمایل زیادی برای استفاده از ارتفاع‌های بالاتر دارند.
